Nie Cze 15, 2008 8:53 pm    Temat postu: Nieostatni zajazd na Wawelu

8 lutego, grasując po Polsce południowej, niespodziewanie nawet dla siebie samego,

wyrósł Kwiat Paproci na Wawelu. Było zimno i zbierało się na deszcz, niebo

zabarykadowały ciemne i uparte w blokowaniu dostępu światła Słońca chmurzyska.

W taką pogodę czakram schował się głębiej w kolejnym wymiarze a smok, nie przekąsiwszy łowiecki nawet, drzymał gdzieś w grocie u podnóża Twierdzy. Nawet SMS za 1,22

z vatem nie był w stanie zmusić Go do dźwignięcia zziębniętego tego dnia cielska

i zaziania paszczą ogniem niezwykłem.

Podkasawszy nieco korzenie ruszył tedy Kwiat na obchód okołozamkowy.

Ponieważ to Kraków jednak, to zanim do bram dotarł to o pierwszy znak siem otarł:



Zaczarowany dorożkarz
Zaczarowana dorożka
Zaczarowany koń

Tylko czasy takie teraz, że 2 w 1 były, te konie i dorożkarze.

Gospodarz (zadaje się, że sam Kościuszko?) konno na spotkanie gościa niespodziewanego

wyjechał a czapką krakuską zamachał:





Odmachnąłem z uśmiechem i pognałem chyżo za ludźmi (których chyba gospodarz nie

dostrzegał, albo oni jego - nikt już więcej gospodarza nie pozdrowił) ku wejściu do Katedry.





Musiało być widać, żem nie z tej wycieczki, bo zaraz przy wejściu podeszło do mnie kilku (!!) facetów w czerni (niektórzy wyglądali jak Ochrona) i nakazali (to zdjąć czapkę) i

zakazali (to znów zdjęć nie robić). To był znak ostrzegawczy więc skupiłem się na tu i teraz, chciażby z szacunku dla samego siebie.

Spacer po wnętrzu Katedry bez większych wrażeń gdyby nie spostrzeżenie

, że ludzie jakoś wyjątkowo cisi i skupieni byli. Tu też - bo dotarło do mnie,

że w takim nastroju byli wszyscy których spotkałem tego dnia spacerując wcześniej

po terenach bezpłatnych. Wycieczki na Wawelu oj ciche nie są, no ale może to

kwestia pogody tego dnia.

Prawie nie fotografując po drodze wspiąłem się na wieżę gdzie dumny Dzwon Zygmunta:




Powitał mnie nowym sercem, stare pękło w 2001 roku. Istnieje legenda, że serce

dzwonu pęka, gdy nad Polską zawisa niebezpieczeństwo. Ale z kolei nowe serce

to całkiem nowa siła!!
Pani Przewodnik pyta się, jak długo trwało wciąganie Zygmunta na wieżę. Ludzie

podają: dni, tygodnie. Nie! W Średniowieczu potrzeba było na to jedną godzinę!!

Inna legenda mówi, że kto pomyśli zyczenie i dotknie serca dzwonu –

to mu się spełni.


Krypta Królów:





... w końcu to krypta...


Zdarzyło mi się wędrować niezbyt zgodnie ze szlakiem tak więc nawróciłem się raz

jeszcze do Katedry żeby zajrzeć do Krypty Wieszczów. Mickiewicz, Słowacki, Norwid. Przewodniczka mówi, że Piłsudski będąc w tym miejscu nazwał Ich "Królami mowy polskiej".

Bo na Wawelu sami królowie...

W tym momencie zdarzyło się coś, co mi się nie zdarza. Poczułem napływ energii, który

mnie aż oszołomił. Serce zaczęło kołatać. Poczułem, że mnie aż coś rozpiera.

Powiedziałem sobie - "Poczekaj" ale nie ustępowało. Musiałem wyjść...

Może to tutaj teraz najmocniej emanuje...




U wyjścia zachwyciły mnie gargulce na tle pochmurnego nieba:



I już kłusem ćwiczebnym na dziedziniec, bo zimno a deszcz ledwo, ledwo siłą ducha powstrzymywałem:







Tutaj, za środkową kolumną, jest ta ściana gdzie moc Czakramu jest najmocniej odczuwalna:


ale nikt się akurat nie przytulał do ściany.


Jeszcze parę migotek:








Katedra ze skweru:




Wejście do Tajemniczego Ogrodu:


Wejście do Narnii jest w zupełnie innym miejscu...



Ale na mnie już czas:





Trzymaj się, Wawel:



To już ostatni znak...